Zaburzenia erekcji nietrzymanie moczu NTM

Zaburzenia erekcji
nietrzymanie moczu NTM

Zaburzenia erekcji

Impotencja a zaburzenia erekcji czy przedwczesny wytrysk.

Impotencja to całkowita niemożność osiągnięcia sztywności prącia umożliwiającej odbycie stosunku płciowego. Z tego powodu mniej zaawansowane problemy dotykające mężczyzn w tym zakresie (trudności w utrzymaniu lub osiągnięciu wzwodu) przyjęło się nazywać zaburzeniami wzwodu (erekcji). W piśmiennictwie fachowym używa się często skrótu ED (erectile dysfunction).

Czynnikami ryzyka wystąpienia impotencji są:

choroby układu sercowo-naczyniowego,
nadciśnienie,
cukrzyca,
palenie tytoniu,
spożywanie alkoholu,
hyperlipidemia (np. podwyższone stężenie cholesterolu).

Diagnostyka polega na wykluczeniu innych schorzeń prącia (raka, choroba Peyronie), ocenie badań laboratoryjnych (np. poziomu męskich hormonów płciowych), czasami na wykonaniu badań obrazowych (usg tętnic zaopatrujących prącie w krew).

Leczenie może być farmakologiczne: uzupełnienie niedoboru hormonów, zastosowanie tzw. inhibitorów fosfodiesterazy typu 5, urządzeń wspomagających erekcję (pompa próżniowa), iniekcji wykonywanych w ciala jamiste prącia, w rzadkich przypadkach na leczeniu chirurgicznym (przeszczepy naczyniowe, wszczepienie protezy).

Ze względu na fakt, że zaburzenia wzwodu dotykają nie tylko mężczyzny, ale stanowią poważne problemy w związkach partnerskich, mężczyzna dotknięty tym schorzeniem powinien szukać porady specjalistycznej.

W przebiegu stanów zapalnych oraz zakażeń układu moczowego może również dojść do mniej lub bardziej nasilonego krwiomoczu. Zjawisku temu towarzyszą gorączka, często z dreszczami, bóle okolic nerkowych, pęcherza, cewki moczowej, zaburzenia w oddawaniu moczu - częstomocz, naglące parcia na mocz, bolesne oddawanie moczu.

Przedwczesny wytrysk

Wytrysk przedwczesny (łac. eiaculatio praecox) − dysfunkcja seksualna polegająca na ejakulacji (wytrysku) po minimalnej stymulacji seksualnej, osiągniętej wcześniej, niż mężczyzna chce (przed penetracją lub wkrótce po rozpoczęciu penetracji pochwy), co prowadzi do napięcia, niepokoju lub frustracji u mężczyzny lub partnerki. Jest to definicja oparta na Second Consultation on Erectile and Sexual Dysfunctions zaproponowana przez WHO w 2004. Zaburzenie dość powszechne, dotyczy około 1/3 aktywnych seksualnie mężczyzn. Raport seksualności Polaków publikowany przez prof. Lwa-Starowicza w 2002 i 2005 wskazuje, że problem ten dotyczy 37% Polaków. Obecnie w diagnostyce wytrysku przedwczesnego stosowane jest pojęcie czasu wewnątrzpochwowego opóźnienia wytrysku, pozwalające ocenić ciężkość tej dysfunkcji.

W przypadku dłuższej abstynencji seksualnej szybkie następowanie wytrysku jest zjawiskiem naturalnym. Niekiedy jednak przejawia się prawie stale, mimo częstego współżycia.

W wielu badaniach obserwacyjnych i badaniach klinicznych wykorzystano kryteria Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders [DSM-IV-TR]). W wielu innych kryteriach rozpoznania PW są elementy wspólne z DSM-IV-TR, w tym krótki czas opóźnienia wytrysku, poczucie słabej kontroli nad wytryskiem lub jej braku oraz negatywne konsekwencje osobiste (np. stres, trudności, zmartwienie). Kryteria DSM-IV-TR wskazują również, że istotne jest odróżnienie PW trwającego przez całe życie, który był obecny od pierwszego doświadczenia seksualnego oraz PW nabytego, który rozwinął się w późniejszym okresie życia. Zasadniczo przyjmuje się, że jako pacjentów z dysfunkcją PW klasyfikuje się mężczyzn, u których:

czas wewnątrzpochwowego opóźnienia wytrysku (Intravaginal Ejaculatory Latency Time) jest krótszy niż dwie minuty
stwierdza się chroniczną lub nawracającą ejakulację (wytrysk) przy minimalnej stymulacji seksualnej lub krótko po penetracji oraz niezależnie od kontroli mężczyzny
występuje znaczny niepokój osobisty lub interpersonalny jako konsekwencja przedwczesnej ejakulacji
występuje słaba lub brak kontroli nad wytryskiem (ejakulacją)
są przedwczesne ejakulacje (wytryski) podczas większości stosunków seksualnych w czasie ostatnich 6 miesięcy.

Leczenie

Terapia wytrysku przedwczesnego ma bardzo wysoką skuteczność (prawie 90%). Oto metody leczenia:

farmakoterapia
znieczulenie
indywidualnie opracowane ćwiczenia
relaksacja
psychoterapia.

Nietrzymanie moczu NTM

Rodzaje nietrzymania moczu

W zależności od przyczyn występowania NTM rozróżniamy różne jego rodzaje:

wysiłkowe nietrzymanie moczu - najczęściej występujący rodzaj nietrzymania moczu wśród osób cierpiących na tę dolegliwość. Polega na bezwiednym wycieku moczu z cewki moczowej na skutek wzrostu w niej ciśnienia, wysiłku - choćby kaszlu, kichania lub śmiechu. Ten rodzaj NTM dotyczy 40% kobiet.
nietrzymanie moczu z parcia - wynika z nieprawidłowej pracy mięśni pęcherza i objawia się jako nagła i natychmiastowa potrzeba oddania moczu, parcia na pęcherz. Zazwyczaj jest ona niespodziewana i ma miejsce zarówno w nocy, jak i w dzień. Dotyczy także sytuacji takich, jak: stosunek płciowy, orgazm czy choćby nagła zmiana pozycji ciała. 30% kobiet dotyka ten rodzaj NTM.
mieszane nietrzymanie moczu - jest to występowanie wysiłkowego nietrzymania moczu z towarzyszącym uczuciem nagłego parcia. Szacuje się, iż ten rodzaj dotyka około 29% cierpiących na tę dolegliwość.
nietrzymanie moczu z przepełnienia - występuje głównie u mężczyzn, którzy cierpią na powiększony gruczoł krokowy. Polega na stałym lub okresowym wyciekaniu moczu z przepełnionego i rozciągniętego pęcherza.

Zapraszamy na podstrony o: